Love and Happiness, Forever.

วันนี้ไปดูละครคณะมา
ละครที่น้องๆ รุ่น 40 เป็น Head
ละคร feminist ชื่อว่า เปิด (กระ) โปงคอนแวนต์
เหมือนเคย ดูแล้วก็ลุ้นไปกับน้องๆ ว่ารอบนี้จะเป็นยังไง ถูกใจคนอื่นๆรึเปล่า
เหมือนเคย ดูแล้วก็คิดถึงวันเวลาเก่าๆ ของตัวเองที่มีชีวิตวิ่งไปวิ่งมาอยู่บนเวทีนั้น

อีกแล้วนะเนี่ย
เป็นสาว Emotional ตลอดเวลา เริ่มแก่ เริ่มเหนื่อย เริ่มรำลึกความหลัง
น่าภูมิใจจังที่เราเคยทำละครเวทีที่สนุกมากเรื่องหนึ่งบนเวทีนั้น
เป็นละครเวทีที่มีคนมาดูล้นหลาม ฉากอลังการเทียบเท่าถาปัด
เต้นสวยและมีความหมายทุกท่วงท่า(นี่!!)
เพลงประกอบก็เพราะทุกเพลง
เป็นละครเวทีที่รุ่น 37 รู้สึกตลอดเวลาว่า ดีที่สุด
พูดแล้วก็คิดถึงจังเลยเน้ออออออออ

เป็นสัจธรรมอีกข้อหนึ่ง
ความสุขและความรักเป็นเหมือนของอมตะนิรันดร์กาล
ไม่เคยหายไปไหน
เวลาเจ็บปวดกับอะไรสักอย่าง หรือทุกข์ทรมานกับความรู้สึกบางอย่าง...
ถ้าเรายอมให้มันหายไป วันหนึ่งมันจะหายไป
ต่างจากช่วงเวลาที่มีความสุข หรือช่วงเวลาที่รักใครสักคน หรือช่วงเวลาที่ได้ทำในสิ่งที่รัก
พอกลับไปนึกถึง มันจะเป็นความทรงจำที่มีค่า แล้วก็ทำให้อบอุ่นได้ตลอดเวลา

แม้อาจจะมีเรื่องที่แย่ๆ ปนอยู่ด้วยบ้าง
แต่ตอนที่เราผ่านมันมาแล้วและได้กลับไปนึกถึงมัน
ความรู้สึกแย่ๆ เหล่านั้นเหมือนกับกลืนหายไปตามเวลายังไงไม่รู้

เพราะความรักและความสุข แปรสภาพเป็นความทรงจำ
แต่ความทุกข์ ความเศร้าเสียใจต่างๆ นานา จะถูกเยียวยาด้วยเวลา
เวลาที่จะมีความรักและความสุขใหม่ๆ ผ่านเข้ามาอยู่เรื่อยๆ


แล้วชีวิตนี้ จะจมอยู่กับอะไรเพื่ออะไร

ความทรงจำดีๆ มันมีเยอะมากเลยนะ ชาวโลก