ลาก่อนประเทศไทย

บางทีแม่งก็สงสัยว่า การที่เรามีคำถามอะไรขึ้นมาเยอะๆ โดยเฉพาะคำถามที่บางคนเรียกว่าไร้สาระ
มันเป็นเพราะเรามีเวลาว่างมากเกินไปรึเปล่า

ตัวอย่างเช่น
คนเราควรมีชีวิตอยู่ถึงเมื่อไหร่
เอาจริงๆ มนุษย์มีกี่ประเภทกันแน่
อะไรคือนิยามของคำว่า "ถูกต้อง"

ช่วงนี้เป็นช่วงสถานการณ์บ้านเมืองวิกฤต
น้ำท่วมหนัก...
ซึ่งจริงๆ ก็ท่วมทุกปี แต่ปีนี้น้ำเข้าไปในกรุงเทพด้วย
ทุกอย่างก็เลยกลายเป็นเรื่องใหญ่

สถานการณ์คล้ายๆ วิกฤติการเมือง
มีคนที่เจอความยากลำบากจากสถานการณ์โดยตรง
มีคนที่ไม่เจออะไรเลย แต่รับข่าวสารทุกวัน
มีคนที่ไม่เจอและไม่สนใจเหี้ยอะไรทั้งสิ้น ดำเนินชีวิตเหมือนเดิม
มีคนที่อินกับสถานการณ์มากๆ แล้วก็ทะเลาะกัน
มีคนที่เข้าไปมีส่วนร่วมกับสถานการณ์ ทั้งในแง่ดี แง่ไม่ดี ช่วยเหลือ ฉวยโอกาส

เป็นเรื่องตลกดีเหมือนกัน อยู่กรุงเทพมา 27 ปี ไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้
พอขึ้นมาอยู่เชียงใหม่ กรุงเทพก็งานเข้า
ตอนนี้อยู่พื้นที่สูง ไม่ได้มีความเสี่ยงอะไร
เรากลายเป็นเหมือนคนนอกที่ได้แต่รับรู้สถานการณ์จริงบ้าง เว่อร์บ้าง ตาม social network

อาจจะเป็นเพราะไม่ได้เจออะไร ก็เลยมีปัญญามาพล่ามและถามคำถามไร้สาระ
แต่ว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับประเทศไทยวะเนี่ย!!??

ช่วงน้ำท่วมหนักนี่ อ่านการ์ตูนจบไป 2 เรื่อง
เป็นการ์ตูนตาหวาน มีมุกประหลาดๆ อ่านไปขำไป แต่บางช็อตก็จะร้องไห้
เนื้อหามันสะท้อนเรื่องที่อยู่ภายในใจของคนจริงๆ ได้ไม่น้อยเลย

การ์ตูนญี่ปุ่นนี่มันตลกดีนะ
ตัวละครวนเวียนอยู่กับเรื่องของตัวเอง
มันไม่รู้จักตัวเองสักที ต้องให้คนรอบข้างหรือสถานการณ์ห่วยๆ มากระตุ้น
บางทีก็น่ารำคาญ
แต่บางทีแม่งก็เป็นเรื่องจริง

มันต่างอะไรกับชีวิตจริง ที่เราเองก็วนเวียนอยู่กับสิ่งที่ตัวเองรู้สึก คิดและเชื่อ
วนเวียนอยู่กับเรื่องรอบๆ ตัวที่ได้อ่าน ได้เห็น แล้วก็ตัดสินมันด้วยมุมมองของตัวเอง

สงสัยต้องเลิกเสพเฟสบุคสักเดือนนึง
จะได้เลิกรู้สึกผิดกับการไม่ได้อยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเพื่อนพี่น้องที่กรุงเทพซักที
แต่เอาเข้าจริง คงลาพี่น้องประเทศไทยใน social network ได้ไม่เกิน 2 ชั่วโมง...

เฮ้อออออออออออออออ
อ่านการ์ตูนดีกว่า...