ชีวิต--ทิศทาง--ความเร็ว

ชีวิตเปรียบเหมือนการเดินทาง
บางคนก็เดินไป โดยรู้ว่าควรไปทางไหน
บางคนก็เดินไปเรื่อยๆ ไม่มีจุดหมาย
แต่บางคน ไม่เดิน!!

การเดิน ก็แบ่งเป็น 2 ระดับ
เดินไปเรื่อยๆ กับวิ่งให้เร็ว
บางคนก็วิ่งได้ แต่ไม่วิ่ง
บางคนวิ่งเร็วเกินไป อาจล้ม
แต่ถ้าวิ่งเร็ว ก็ถึงจุดหมายได้เร็ว

... แม้ความเร็วจะสำคัญ
แต่ในบางโอกาส...
ทิศทางสำคัญกว่า

จึงกลับไปสู่คำถามแรก...
คุณรู้หรือยัง ว่ากำลังจะเดินไปไหน
???



สำหรับหมี่... หมี่รู้แล้วนะ

*** ขอบคุณแรงบันดาลใจและถ้อยคำกินใจจาก พี่ต้น บางปะกง >_<

เคล็ดลับ...ถ้าจะรัก

ตลอดเวลาที่ผ่านมา (20 กว่าๆ ปี)
ค้นพบเคล็ดลับหนึ่งอย่าง
เชื่อว่าเป็นทฤษฎี ที่ควรปฏิบัติ
ถ้าหากต้องการที่จะรักใครสักคน

ความรักที่ว่านี้ ไม่ใช่ความรักแบบหนุ่มสาวนะคะ
แต่เป็นความรักที่เต็มไปด้วยความหวังดี ให้อภัย
และไม่โกรธ-เกลียด

เวลาที่เราเจอเรื่องราวบางอย่างที่ไม่น่าพิศมัยของใครบางคน
วิธีการแก้ไขความรู้สึก... วิธีที่เคยทำ
ก็คือการเข้าไปทำความรู้จัก พูดคุยกับใครคนนั้น

แล้วทุกครั้งจะค้นพบว่า
ไม่ว่าใครก็มีความน่ารักในตัวของเขา
และภายใต้ความดื้อด้าน ไม่มีเหตุผล เย่อหยิ่ง หรืออะไรต่างๆ ที่เคลือบอยู่
ที่ทำให้เราเกิดอคติ
ก็จะมีสิ่งดีและสิ่งที่น่าตื่นเต้นในเรื่องราวชีวิตของทุกคน
ที่เมื่อเราได้สัมผัสแล้ว
จะช่วยให้กำแพงต่างๆ ที่ใครก็ไม่รู้ก่อขึ้น
... ค่อยๆ พังทลายลงได้ ...

เป็นเคล็ดลับที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ทำก็ช่วยได้
ถ้าเราโกรธหรือเกลียดใคร
... เปิดใจ และเข้าไปทำความรู้จักสิ่งดีในตัวของเขา ...
ถ้าเราเสียใจหรือผิดหวังกับใคร
... ทำใจ และเข้าไปเรียนรู้จักเขา
เพื่อที่จะทำความเข้าใจในสิ่งที่เขาคิด และเป็น ...

อืมมมม
ลองดูไหมคะ
เดินเข้าไปอาจจะยาก
แต่ถ้าตัดสินใจแล้ว รับรองว่าอะไรๆ จะง่ายกว่าเดิม -- เยอะ --

Friendship...

รายการโทรทัศน์รายการหนึ่ง
ปัจจุบันออกอากาศทางโมเดิร์นไนน์ทีวี
ทุกวันจันทร์ถึงพฤหัส (ตอนส่งเทปโปรโมต เราต้องแก้เป็นว่า "พฤหัสบดี" ด้วยนะ)
เวลา 17.10-17.35 น.
รายการนี้ผลิตโดยบริษัท Gsus7
รายการนี้มีชื่อว่า แทคกา-ตูน
(ภาษาอังกฤษเขียนว่า TACGA TOON)
และรายการนี้ออกอากาศวันสุดท้ายในวันพฤหัสบดีที่ 29 ก.พ. นี้แล้ว

ช่วงนี้เป็นช่วงสอบ
สำหรับคนที่ยังอยู่ช่วงชีวิตการศึกษา
(ในรั้วโรงเรียนและรั้วมหาวิทยาลัย)
แต่สำหรับหลักสูตรการศึกษาตลอดชีวิต
การสอบเกิดขึ้นเสมอ
เกิดขึ้นได้ทุกช่วงเวลา
เกิดขึ้นเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่แน่นอน

รายการแทคกา-ตูน ที่ปิดฉากลงอย่าง...
เอ่อ...
สวยงาม...

ก็คงจะเป็นอีกหนึ่งบททดสอบที่กำลังผ่านไป
ผลสอบออกมาเป็นอย่างไรไม่รู้
แต่ที่รู้คือ นักศึกษา (ตลอดชีวิต) อย่างเรา
ก็ได้ความรู้ใหม่ๆ และได้รับการพัฒนาหลายอย่างมากเหลือเกิน
จากการสอบครั้งนี้...

พายุลูกนี้ที่กำลังจะผ่านไป
สร้างความแข็งแรงให้กับร่างกายและจิตใจของเรามาระยะหนึ่ง
แล้วก็ยังสร้างความเหน็ดเหนื่อย กังวลวุ่นวายใจให้เราอยู่บางช่วง

แต่พอถึงเวลาที่จะผ่านไปจริงๆ
ก็แอบใจหาย...
รู้สึกหน่วงๆ...

สคริปต์ของรายการแทกคา-ตูนอาทิตย์สุดท้าย
พูดถึงเรื่อง Friendship ไปเล็กน้อย

สมุดที่บันทึกชื่อ ที่อยู่ เบอร์ติดต่อ และความทรงจำมากมาย
ของเพื่อนร่วมชั้น

พอสอบปลายภาค และต้องมีการย้ายโรงเรียน
สมุด Friendship ก็จะร่อนไปมาทั่วห้องเรียน

สำหรับชั้นเรียน "แทคกา-ตูน"
สมุด friendship ที่บันทึกความทรงจำต่างๆ คงไม่ได้ร่อนทั่วบริษัท

แต่ว่าบันทึกลงในสมองและหัวใจน้อยๆ ของทุกๆ คน...

มาแนวซึ้ง (แอบเลี่ยน) แต่ไม่ซึ้ง เพราะถึงเวลาที่ต้องก้าวเข้าสู่ชั้นเรียนต่อไป
เตรียมตัวบันทึกสมุด friendship เล่มใหม่...

ชีวิตคือการทดสอบใช่ไหมคะ พระเจ้า >_<

สู้โว้ย!!!

-- Valentine and life --

ย้อนเวลากลับไป 1 ปี
ตี 5 ของวันนี้ เรากำลังสลบเหมือดอยู่บนรถ

รถที่คว่ำอยู่ตรงเกาะกลางถนน แถมชนต้นไม้ด้วย
(ต้นเท่าแขนน่ะ เล็กนิดเดียว)

เป็นวันวาเลนไทน์ที่ไม่มีวันลืม
เพราะถือว่าเป็นวันวาเลนไทน์ที่พระเจ้าบอกรักอย่างชัดเจน

รักในมุมมองใหม่ ที่ผสมมากับความเจ็บปวดนิดๆ
เจ็บปวดทั้งร่างกายและหัวใจ

วันนี้ก็เลยเป็นวันที่รอคอย
ว่าพระเจ้าจะบอกรักแบบไหน

ตอนนี้เที่ยงคืนแล้ว เริ่มง่วงแล้วค่ะ
พระเจ้าอาจจะบอกรักแล้ว แต่ยังไม่ได้ยิน หรือยังไม่เข้าใจ

อีกไม่กี่วันก็จะเข้าในเองล่ะนะ

ย้อนเวลากลับไปอีก 1 ปี
ความรักของวันนั้น มาจนถึงวันนี้ ไม่เคยลดลงเลย

ขอให้ความรักมีเต็มอยู่ในหัวใจของคุณนะคะ
พระเจ้าอวยพร (หัวใจ) ค่ะ

private time?

เหตุเกิดเมื่อวานนี้
หนึ่งเสาร์ที่ไม่ต้องออกไปไหน

วันเสาร์ที่ไม่ต้องออกไปไหน...
เป็นเวลาพักผ่อน นอนยาว
--ไปฟิตเนสออกกำลังกาย
--เคลียร์บ้าน ทำความสะอาดห้อง
--ใช้เวลากับแม่และน้อง
และเก็บรายละเอียดงานในระหว่างสัปดาห์

ตอนเที่ยงเสาร์ที่ผ่านมา ไปฟิตเนส
หลังจากฟิตมาพอแล้ว เตรียมตัวจะเข้าเซาน่า
ปรากฏว่ามี 17 miss called
จากผู้คนหลากหลาย (ที่โทรมาด้วยวัตถุประสงค์เดียวกัน)

น่าตื่นตระหนกตกใจ ว่าเวลาแค่ 1 ชม.
มีคนมากมายต้องวุ่นวาย เพราะไอ้หมี่ทิ้งโทรศัพท์ไว้ในตู้

หลายเสาร์แล้วที่มีคนต้องการติดต่อ แต่ไม่สามารถ
(เพราะมันไม่รับ ทิ้งโทรศัพท์ไว้ในห้องนอน)
แม้จะเห็น miss called ก็ไม่รู้สึกผิด
เพราะคิดว่าเป็นเวลาส่วนตัว

......


เนื่องจากว่า คนที่อยากมีชีวิตอยู่เพื่อยังประโยชน์ให้แก่สังคม
... ต้องใช้เวลาทุกวินาทีอย่างมีคุณค่า
เพราะ (อย่างที่ใครๆก็รู้) ว่า การเปลี่ยนโลกน่ะ มันยากและต้องทุ่มเท

ดังนั้น การมีเวลาส่วนตัว ไม่ถือว่าเป็นสิ่งสำคัญสำหรับเรา

-- นโยบายใหม่ --
++ ห้ามติดต่อไม่ได้ ++

ไปซื้อโทรศัพท์เล็กๆ ห้อยคอซะดีไหมเนี่ย
Ans : good!!!


ขอให้ทุกเวลาวินาทีของหนู มีคุณค่ากับชีวิตคนอื่นนะคะ
ขอบคุณพระเจ้าค่ะ

ทางโค้ง >>>>>

ใครจะรู้ว่า อยู่ดีๆ ก็ต้องเป็นโรคกระเพาะแบบจริงจัง
ใครจะรู้ว่า อยู่ดีๆ ก็จะได้ทำงานร่วมกับสิงคโปร
ใครจะรู้ว่า อยู่ดีๆ ก็มีรายการของตัวเองในช่อง 9 อสมท
ใครจะรู้ว่า อยู่ดีๆ ก็ได้เขียนเพลงอย่างที่เคยฝันไว้
ใครจะรู้ว่า อยู่ดีๆ ก็ได้มาอยู่ที่ Gsus7
ใครจะรู้ว่า อยู่ดีๆ ก็เจอเหตุการณ์รถคว่ำ
ใครจะรู้ว่า อยู่ดีๆ พระเจ้าก็เรียกให้เจอกับหนทางอันสนุกสนาน (ดังที่ได้กล่าวไปแล้วข้างต้น)

มันเหมือนกับอยู่ดีไม่ว่าดี (ที่จริงตอนแรกอยู่ไม่ดีมากกว่า)...
ตัดสินใจวิ่งมาตามเส้นทางที่น่าตื่นเต้นนี้ แล้วก็เจอทางโค้งตลอดเวลา
เราไม่มีทางรู้เลยว่า ไอ้ที่เรากำลังไปข้างหน้านั่นจะเจออะไร

ถ้ามาทางตรง ก็คงจะพอเห็นเลาๆ ตั้งตัวติดบ้าง
แต่ทางโค้ง เลี้ยวปั๊บเจอ เลี้ยวปุ๊บเจอ

surprise เป็นที่สุด
เจอแบบดีบ้าง ก็ดีไป
เจอแบบโหดร้ายหน่อย
...
ก็ต้องอาศัยความไว้วางใจ ร่วมกับการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าเท่าที่สามารถ

แล้วเรียนรู้ให้ชิน เพื่อให้เกิดการตอบสนองแบบอัตโนมัติในทางโค้งต่อไป

จะโค้งอันตราย
โค้งแปดศพ
หรือโค้งร้อยศพ
(ว้าย!! มีคำว่าศพในบล๊อก ไม่งามเลย)

มาเลยดีกว่า
ไม่หวั่นค่ะ

สู้เว้ย!!!!

ปวดท้อง

เป็นการปวดท้องที่ยาวนานมหาศาล
ผ่านไป 5 วัน

ใครจะรู้ว่าโรคกระเพาะทำให้ทรมานได้ขนาดนี้

วันนี้แก้ปัญหาการปวดโดยการกินตลอดเวลา
(แต่กินทีละคำเล็กๆนะ)
รู้อยู่ว่าทำให้กระเพาะทำงานหนัก

แต่บางที การที่มันหายปวดตอนนี้ก็เป็นทางเลือกที่ดีกว่า
(แต่ไอ้ปวดหนักอีกที ข้างหน้า ก็ค่อยไปแก้ปัญหาเอา)

ภาคต่อ

เมื่อวานประมาณว่าอัพไม่เสร็จ
มีอันต้องปิดคอมไปก่อน

ขี้เกียจเขียนใหม่
ชื่อหัวข้อมันยาวเหลือเกินค่ะ

ขอเขียนต่อ

เนื่องจากได้อ่านข้อความหนึ่ง ในนิตยสาร Brigde เล่มล่าสุด
(เป็นนิตยสารที่ดีนะคะ สามารถหาอ่านได้ที่ SE-ED book)
พูดถึงอนาคิน สกายวอล์กเกอร์ ที่ปล่อยตัวปล่อยใจให้อำนาจมืดครอบครอง
กลายเป็น ดาร์คเวเดอร์ซะนี่

ว่าแล้วก็นึกถึง นาย ทอม ริดเดิ้ล พ่อมดผู้เก่งกาจ
ที่ปล่อยให้ตัวเองหยิ่ง จนสุดท้ายก็ตายอนาถ
(มาจากหนังสือเรื่อง Harry Potter เล่ม 7
ใครยังไม่อ่านก็ขอโทษด้วยที่ spoil นะคะ อิอิ)

ดับอนาถทั้งคู่

ที่จริง 2 คนนี้เป็นคนที่เก่งระดับ Top ของสังคมนั้นเลยนะ
เก่งแบบหาใครเทียบยาก
ได้รับการคาดหวังและ "อวย" อย่างเต็มที่

... ถ้าใช้มันเพื่องานรับใช้พระเจ้า เอ้ย!! งานช่วยเหลือโลกมนุษย์นะ
โลกอาจจะสงบสุขกว่านี้เยอะ ...


สมมติว่ามีคนแบบนี้อีกสัก 10 คน
หรือมีสัก 100 หรือ 1000 คน

โห...
ความเสียดายบังเกิดค่ะ

อนาคิน สกายวอล์กเกอร์ และ ลอร์ดโวลเดอร์มอร์ เป็นเรื่องในนวนิยาย
คนที่ควบคุมนิสัย จิตใจ และเรื่องราวของ 2 คนนี้ ก็คือผู้เขียน
จะไปโทษคนเขียนก็คงไม่ได้ (เพราะมีคนแบบนี้อยู่ อ่านแล้วมันก็สนุกดี)

มนุษย์เป็นผู้ที่กำหนดเส้นทางเดินชีวิตของเขาเอง
กำหนดด้วยการใช้ชีวิต และการตัดสินใจในทุกเรื่องราว

การที่จะเป็นเหมือนอนาคิน หรือ นายทอม ริดเดิ้ล
คือคุณต้องแสวงหาความเก่งกาจที่มีได้อย่างไม่จำกัดในชีวิตของคุณ

แต่การที่จะเป็นดาร์คเวเดอร์ หรือ ลอร์ดโวลเดอร์มอร์
คือคุณเชื่อมั่นว่า ความเก่งกาจของคุณ มีเพื่อทำให้ตัวคุณดีกว่าคนอื่น

ประมาณว่าเห็นแก่ตัว อะไรอย่างนั้น

สวัสดีชาวโลก
เลือกให้ถูกทางนะคะ
เสียดายน่ะ

และบทความภาคต่อ ก็จบด้วยประการฉะนี้!!!