CHANGE!!

"ถ้าคุณได้เป็นนายกรัฐมนตรี จะเปลี่ยนแปลงประเทศไทยอย่างไร"

ทีวีไทยจัดโครงการเจ๋งๆ ขึ้นมาหนึ่งโครงการ
ให้คนส่ง Clip สุนทรพจน์ 2 นาที ตามหัวข้อด้านบนนี้เข้ามา
พร้อมกับเปิดตัว Series ญี่ปุ่นที่มีชื่อว่า CHANGE
นายกมือใหม่ หัวใจประชาชน

Keyword ของ speech contest นี้ตามความคิดของหมี่ มี 2 คำ
คือ "นายกรัฐมนตรี" เป็นเรื่องของสิทธิ์ และอำนาจในการจัดการ
และ "เปลี่ยนแปลง"

การเปลี่ยนแปลงนำมาซึ่งการเคลื่อนไหว
จะไปข้างหน้าหรือถอยหลัง จะไปช้าหรือเร็ว จะไปผิดทางหรือถูกทาง
เริ่มต้นจากจุดแห่งการเปลี่ยนแปลง

จากที่ฟังผู้เข้าร่วมกล่าวสุนทรพจน์ที่ส่งมาจากทางบ้าน
หลายแนวคิด น่าสนใจแต่ทำไม่ได้จริง
หลายแนวคิด ใครๆ ก็รู้
หลายแนวคิด ฟังแล้วเข้าใจ แต่บางคนอาจจะไม่เข้าใจ

ว่าแล้วก็สงสัยว่า สุนทรพจน์ของหมี่จะพูดเรื่องอะไร
อะไรคือการเปลี่ยนแปลง ที่อยากจะทำให้เกิดขึ้น
เพื่อคนไทย กับการอยู่ร่วมกันอย่างดี ยั่งยืน

มีผู้เข้าร่วมกล่าวสุนทรพจน์ท่านหนึ่ง พูดเรื่องการเข้าใจวิถีธรรมชาติ
เข้าใจความเป็นไปของธรรมชาติ มนุษย์ ป่าไม้
และใช้ความรัก...
เข้าทีที่สุดละ

สิ่งที่มนุษย์ทุกคนแสวงหา คือ ความสุขในชีวิต
ทุกคนเห็นตรงกับหมี่ไหมคะ
บางคนคิดว่าความสุข มาจากเงิน
บางคนคิดว่าความสุข มาจากอำนาจ

บางคนรู้แล้วว่า ความสุข หาได้ไม่ยากจากเรื่องรอบตัว
เพราะชีวิตของคุณพร้อมจะมีความสุข

ปัจจัยสำคัญของการมีชีวิตที่พร้อมจะมีความสุข
เป็นเรื่องภายในจิตใจ...
เป็นเรื่องของทัศนคติ

คนไทยมีความเก่งกาจในตัวสูงส่ง
แต่ว่าระบบ ระบอบ ก็ตีกรอบแห่งความกลัวให้เขาเหลือเกิน
กลัวผิด กลัวโดนด่า กลัวถูกซ้ำเติม กลัวไม่มีใครยอมรับ
กลัวแล้วก็ไม่กล้าลุกขึ้นมาทำอะไร
จนความเก่งกาจในตัว เริ่มฝ่อ ซ่อน ดองไว้อยู่เฉยๆ
จะถูกดึงออกมาได้ ก็ต้องอาศัยการขับเคลื่อนที่เป็นรูปธรรมมากพอที่จะ "เชื่อ"
เงิน
ชื่อเสียง
การยอมรับจากคนภายนอก
บุคคลที่ควรตาม
เป้าหมายของผู้อื่น ที่ชัดเจนมากพอที่จะตาม

น้อยนัก ที่แรงขับเคลื่อนจะมาจากตัวตนของตัวเอง หรือสิ่งที่ตัวเองเป็น...

ขนบของไทยไม่สอนให้คนเห็นคุณค่าของตนเอง คุณค่าจากสิ่งที่ตัวเองคิดและเป็น
คุณค่าที่ไม่เกี่ยวกับปัจจัยภายนอกใดๆ ทั้งสิ้น
ทำให้เราไม่เห็นคุณค่าผู้อื่นด้วย
และไม่เห็นคุณค่าสิ่งต่างๆ อย่างที่ควรจะเป็น

เมื่อไม่เห็นคุณค่า ก็ไม่มองหาสิ่งดีที่มีอยู่
และไม่ลงไปใส่ใจ ไม่ลงไปจับต้องและดึงออกมาใช้ เพราะมองไม่ค่อยจะเห็น
จึงต้องเอาสายตาไปจับกับสิ่งที่มองเห็นเป็นรูปธรรม ที่คิดว่า "มีดี"
ซึ่งเหตุที่มันไม่ใช่ตัวตนจริงๆ ก็ทำให้พร้อมจะเปลี่ยนแปลงไปตามเวลาและสถานการณ์

แล้วทุกอย่างก็กลายเป็น "ไม่มีดี"
ทัศนคติที่ "มีดี" ก็หายไป
ทัศนคติที่ "ไม่มีดี" ต่อตัวเองและคนอื่นก็มักจะนำมาซึ่งความไม่เชื่อ ไม่ไว้วางใจ
ไม่เคารพ ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นออกมา
ความสุขตามอัตวิถีแห่งเสรีภาพในสิ่งที่ตนเองเป็น ก็อันตรธานหายไป
เมื่อไม่มีความสุข จิตใจไม่ปกติ ก็ไม่พร้อมที่จะสร้างสิ่งดีให้แก่ผู้อื่น

เป็นวัฏจักรสังสารา ที่นับวันก็ดูจะเลวร้ายลงกว่าเดิมในคนไทยบางกลุ่ม
แต่ก็ยังดีที่มีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นแล้ว ในคนไทยบางกลุ่ม

การเปลี่ยนแปลงที่หมี่จะทำ เมื่อมีสิทธิ และอำนาจ
คือการเปลี่ยนกรอบ...
เริ่มต้นด้วยการเรียกรัฐมนตรีทุกกระทรวงมาคุยและหารากความคิดทั้งมวล
ปรับให้ "กรอบ" ถูกต้องตรงกัน
ลงไปรื้อฟื้นการศึกษา
ต่อยอดไปถึงความเข้าใจในการสร้างครอบครัว
ทำลายกรอบที่ทำลาย "ตัวตน" ของคนเสียให้หมดสิ้น

สื่อสารแนวคิดแห่งการเห็นคุณค่าในตัวเองให้กับประเทศอย่างบ้าคลั่ง
สร้างความท้าทายในการทำงานรัฐบาล โดยไม่มีลำดับ ชนชั้น วรรณะ
สร้างโปรเจ็คประเภท "ใครกล้าก็จัดมาก่อน"

ทั้งนี้ทั้งนั้น สำคัญที่สุด
ตัวหมี่เองต้องเรียนรู้จักที่จะใช้สิทธิและอำนาจได้ถูกต้อง
อย่างไม่กลัวอันตรายและความขัดแย้งใดๆ...

เปลี่ยนเถิดค่ะ ชาวไทย

ฟ้ากาง == ^^ ==

ระหว่างที่นั่งประชุมด้วยอาการไม่ปกติของร่างกาย
(และอาการไม่ปกติของจิตใจเล็กน้อย)
ก็รู้สึกได้ว่า ต้องมีปากกา ต้องมีกระดาษ และต้องเขียนอะไรสักอย่าง
วันก่อนๆ และช่วงก่อนๆ ที่ผ่านมา จะเน้นวาดรูปก้นหอยกับดอกไม้
ให้มือมันไหลๆๆๆ ไปเรื่อยๆ

วันนี้ไม่อยากวาดแล้ว
เลยกลับไปใช้วิธีการเดิม

เขียนเพลงที่อยากเขียน...


คงมีเพียงเรา เรากับขอบฟ้ากาง
มองดูท้องฟ้า ฟ้ากว้างไกล เหมือนใจเธอ
มองดูเมฆขาว พราวล่องไป หัวใจเก้อ
เธอมาวนเวียนไม่ไกล...

เดินไปบนทราย ทรายก็คิดถึงเธอ
ใจมันละเมอ ว่ารักเธอ นั้นเหนือใคร
จันทร์งามลูกโต ลอยเลื่อนโล้ โย้เกไป
อ่อนไหว ลึกลับ ใครไม่เกินเธอ...

ดังดวงดาว ดังตะวัน รักของเธอกว้างไกลใครจะรู้
อาจะเกินฝันใฝ่ อาจไม่เหมือนใคร
อาจเกินใจก็เพียงใจ เปิดใจให้ดวงใจเรียนรู้...

คงมีเพียงเรา รักเธอเท่าแขนกาง
มองใจเธอกาง เท่าฟ้าไกลยิ่งไกล
ดึงใจให้กาง เท่าักับทางรักเธอได้
ความหมายรักเธอนั้นยิ่งใหญ่...


รู้จักเพลงนี้มาเกือบสิบปีแล้วมั้ง
อยู่ดีๆ ก็นึกถึง
พอได้ร้องแล้วก็รู้สึกแบบที่เคย
.
.
.
.
.
อยากไปทะเล...นอนดูท้องฟ้า

ชอบธรรม

13 เมษายน 2552
สุขสันต์วันสงกรานต์ชาวบ้านคนไทยทุกคนนะคะ

ตอนนี้หมี่อยู่ที่หนองคาย
พักสงบ หลบร้อน นอนและกิน อย่างเปรมปรีดิ์
ไอ้ที่จะไม่ปรีด์ ก็เพราะข่าวเสื้อแดงในกรุงเทพนั่นแหละค่ะ

ไม่รู้จะแสดงทรรศนะอย่างไร
ไม่มีความรู้เรื่องที่มาที่ไปและเรื่องการเมือง

เรื่องเสื้อเหลืองก็จบๆ ไปแล้ว จะมาแค้นเคืองหาเรื่องเอาคืนกันอีกทำไม
คิดถึงบ้านเมืองกันบ้างสิ...

เอ่อ มันไม่มีใครคิดถึงบ้านเมืองหรอกแม่ คิดถึงแต่ตัวเองกันทั้งนั้น
คนดีๆ ที่คิดถึงบ้านเมือง แต่ว่าดันไปให้คนที่คิดถึงแต่ตัวเองเขาใช้เป็นเครื่องมือ
ก็ไม่รู้จะทำยังไงอ่ะนะ...

ตอนนี้สะพานไทย-ลาว ก็ปิดไปแล้ว ด้วยมอบเสื้อแดง
พัทยาที่จะมีการจัดอาเซี่ยนก็ไม่ได้จัด

มันจะเหมือนเหตุการณ์วันที่พระเยซูถูกตรึงไหมนะ
ที่คนโห่ฮา มุ่งร้ายกัน ทำสิ่งไม่ถูกต้องที่เขาคิดว่าถูกต้อง
เหมือนมีอำนาจมืดบางอย่างครอบงำอยู่
คนทำตัวเหมือนคิดไม่เป็น ไร้สติ ลืมไปแล้วว่าอะไรคือสิ่งที่ควรไม่ควร
อะไรคือความชอบธรรม...

ไม่อยากโทษรัฐบาล เพราะเขาก็ทำในสิ่งที่เขาคิดว่ามันดีที่สุด
คนอาจจะด่า ไม่เห็นด้วยกับวิธีการหลายๆ อย่าง
แต่หมี่คิดว่าหน้าที่ของการพัฒนาประเทศไปพร้อมๆ กับปกป้องประชาชน มันคงเหนื่อยหนักอยู่

สู้ต่อไปนะคะ
อย่าให้ใครประมาทความหนุ่มแน่น และความพยายามที่จะชอบธรรมของท่าน
สถานการณ์อาจจะดูเลวร้าย แต่เมื่อมันคลี่คลาย มันก็จะนำมาซึ่งการเริ่มต้นค่ะ

สงกรานต์นี้..ร้อนนะเนี่ย

เริ่มต้น...

เวลาคนมองเห็นหมี่ภายนอก มักจะบอกว่าหมี่เหมือนเด็กมหาวิทยาลัย
ถ้าก่อนหน้านี้สัก 3 ปี คนก็จะบอกว่าเหมือนเด็กมัธยม...
แต่ถ้าเข้ามาถามไถ่ ก็จะรู้ว่าหมี่อายุ 25 ปีแล้วนะคะ

เวลาคนรู้จักหมี่ครั้งแรก จะบอกว่าหมี่เป็นคนเนียน ^^
ร่าเริง คุยเก่ง เข้ากับคนง่ายมากกกก
คนที่คุยกับหมี่แรกๆ อาจจะคิดว่า หมี่ใจดี ยอม...
แต่ถ้าได้ลองลงลึกใช้เวลาด้วยกัน จะรู้ว่าหมี่จี้ จิก สุดยอดแห่งการไม่ยอมใครเหมือนกัน
ลึกที่สุดแล้ว หมี่พร้อมจะเข้าใจ พร้อมจะให้อภัย พร้อมจะช่วยเหลือเสมอ
ขอแค่คุณยอมรับและรู้จักตัวเอง เข้าใจสาเหตุของตัวเองและสิ่งรอบข้าง และแก้ไขมันไปพร้อมๆ กัน

คนชอบบอกว่า หมี่เก่ง...
รู้ไหมคะ ว่าหมี่รู้อะไรน้อยกว่าคนอื่นมาก มีอยู่ไม่กี่เรื่องที่หมี่อยากจะเรียนเพื่อรู้จริงๆ
หมี่ไม่ใช่นักคิด ไม่ได้คิดแบบมีวิสัยทัศน์ ซับซ้อน หรือมีกลยุทธ์อะไรเลย
แค่ชอบเรียนรู้ ซึมซับอะไรง่าย รับผิดชอบ
จริงก็ว่าจริง ไม่ก็ว่าไม่ เท่านั้นเอง

บางคนบอกว่าหมี่เร็ว
ทำอะไรเร็ว คิดอะไรเร็ว
นำมาซึ่งอาการโลเล สับสนง่าย...
เรื่องนี้หมี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจริงไหม
หมี่รู้สึกทุกครั้งที่ตัดสินใจอะไรผิด เสียใจทุกครั้งที่รู้ว่าเราเร็วเกินไปจริงๆ
แต่หมี่เคารพในการตัดสินใจของตัวเองเสมอ และยินดีรับผิดชอบ 100%
และในเปอร์เซ็นต์ที่มากกว่ามาก...
สิ่งที่หมี่ตัดสินใจ ไม่ได้ผิด ไม่ได้เกิดจากความไม่รู้จะเอายังไง ไม่ได้ไม่คิดถึงคนอื่น
และผลของมันเป็นสิ่งที่หมี่เชื่อว่าดีที่สุดกับทุกคน

มีไม่กี่คนหรอกที่รู้จักหมี่ในสิ่งที่หมี่เป็นจริงๆ
หรือรู้จักและเข้าใจหมี่มากขึ้นเรื่อยๆ จริงๆ
Wording หนึ่งในหนังเรื่อง Knowing บอกว่า
คนมักจะเห็นในสิ่งที่เราอยากเห็นเสมอ...

หมี่ไม่ได้ต้องการให้คนทั้งโลกรู้จักและเข้าใจหมี่นะคะ
ขอแค่คุณให้เกียรติพอที่จะรู้ว่า หมี่อาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่คุณเห็นก็ได้
เชื่อในความเป็นผู้ใหญ่ของหมี่ เชื่อมากพอที่จะเข้าใจทุกๆ การตัดสินใจ
และปล่อยให้หมี่โต อย่างที่ควรจะเป็น

ถ้าจะเตือนหมี่ ขอให้เตือนด้วยความเข้าใจและให้เกียรติ
อย่าตัดสินหมี่เลย เพราะมันจะทำให้หมี่รู้สึกว่า เรากำลังทำร้ายใครหรือเปล่า
แล้วหมี่จะอึดอัด กลัว เสียใจ กังวลมากกับเรื่องนั้น...
คุณจะรู้และเข้าใจจริงๆ ใช่ไหมคะ ว่าการตัดสินใจของหมี่แต่ละครั้ง
หมี่ต้องเผชิญกับความจริงและความรู้สึกแบบไหนบ้าง

ในความเป็นมนุษย์ของหมี่เอง ความตั้งใจดีเท่าที่จะมีปัญญาทำได้
ความเชื่อที่บอกว่า เราเกิดมาเพื่อทำให้โลกนี้และชีวิตคนอื่นดีขึ้น
การเคารพในความรู้สึกของตัวเอง และในสิ่งที่ตัวเองเป็น
และพระเจ้าที่ดีที่สุด ที่สถิตอยู่ในชีวิตของหมี่...
เป็นองค์ประกอบที่เพียงพอจะปล่อยให้หมี่โตและตัดสินใจอย่างที่หมี่เป็นไหมคะ

หมี่ไม่มีเพื่อนสนิทที่จะบอกทุกความรู้สึกและสิ่งที่หมี่เป็นให้เขาเข้าใจทั้งหมดได้
เพราะว่าหมี่ตั้งใจจะเป็นคนหนึ่งที่ช่วยดูแลความรู้สึกและความจริงของเขา
ความรู้สึกที่หมี่คิดว่ามันงี่เง่าเหลือเกิน (เพียงแต่ว่าหมี่รู้สึก)
หมี่คิดว่า มันไม่จำเป็นต่อชีวิตของเขา
ในความเป็นมนุษย์ เราอาจต้องบอกใครสักคนเพื่อให้เราดีขึ้น
แต่ถ้าไม่มีคนที่เราเชื่อว่าเขาจะฟังและเข้าใจจริงๆ ก็ไม่เป็นไร มันไม่ได้แย่มากค่ะ

คนที่หมี่จะเล่าบางความรู้สึกให้ฟัง โดยที่รู้ว่า มันไม่ได้จำเป็นต่อชีวิตของเขา
ก็คือคนที่รักและรู้จักหมี่มากพอที่จะอยากฟัง
(คนทั่วๆ ไปคงเรียกว่าแฟน แต่สำหรับหมี่ อาจจะเป็นคนที่หมี่จะเลือกเป็นแฟน)

ถ้ามีใครมาบอกหมี่ว่า อย่าเพิ่งรู้จักเขาให้มากเลย
อย่าเพิ่งทำความรู้จักกันเกินเพื่อน เดี๋ยวจะเจ็บและทำร้ายคนอื่น
ให้รอดูกันไปจนกว่าจะมั่นใจ...
หมี่ก็จะได้คบคนที่หมี่แค่ชอบ เพราะดูดี มีอะไรบางอย่าง
แต่หมี่ก็จะไม่ได้รักใคร เพราะวันหนึ่งหมี่จะรู้ว่าเขาไม่ใช่แน่ๆ
และจะไม่มีใครที่รักหมี่อย่างที่หมี่เป็นได้หรอกค่ะ
เพราะมันยากสำหรับหมี่ที่จะแบ่งปันทุกความรู้สึก...

มันไม่ใช่เรื่องของ ใช่ หรือไม่ใช่คนนี้
มันไม่ใช่เรื่องของการควบคุมความรู้สึก
มันไม่ใช่เรื่องของเวลา (มีคนเป็นห่วงว่าหมี่เร็วเกินไป แม้กระทั่งเรื่องความสัมพันธ์)
มันไม่ใช่เรื่องของการไม่ให้เกียรติ ไม่เชื่อฟังผู้ที่ดูแลและหวังดีกับเรา

ที่จริงหมี่เคยรักและรู้จักใครบางคนจนคิดว่าจะแต่งงานด้วยแล้วนะ
เชื่อไหม ว่าหมี่เข้าใจ...
คนไหนเราชอบแบบ...แค่ชอบ
หรือคนที่ใช่แบบ...อยู่ด้วยได้
คุณรู้จักหมี่พอที่จะเชื่อไหมคะ

ขอบคุณมากนะคะ ถ้ามีใครสักคนอ่านมันตั้งแต่บรรทัดแรกจนถึงบรรทัดนี้
มันแค่มีความรู้สึกและเรื่องราวบางอย่าง ที่หมี่ไม่รู้จะจัดการมันอย่างไร
สิ่งที่หมี่พูดทั้งหมด คงไม่ได้ทำร้ายใคร
หรือถ้ามันทำร้ายคุณ มันทำให้คุณเจ็บ อึดอัดใจ งง สับสน หรือสงสาร
โดยที่ไม่รู้สาเหตุด้วยซ้ำ...
หมี่ก็ขอโทษด้วยนะคะ

หมี่เป็นตัวของตัวเองมานานแล้ว
หมี่ไม่เคยหลอกตัวเองได้เลย
และเช่นเดียวกัน หมี่ก็ไม่เคยหลอกคนอื่นเลยด้วย
ถ้าสิ่งที่หมี่เป็นมันไม่ได้ผิด หรือทำบาป...
หมี่ก็ขอบคุณนะคะ ที่คุณได้รู้จักและเข้าใจหมี่มากขึ้น

แต่ถ้าสิ่งที่หมี่เป็นมันเห็นแก่ตัว มันผิด
เราคงต้องคุยกัน...
หมี่จะเริ่มต้นทำให้คุณรู้จักและเห็นหมี่อย่างที่หมี่เป็น
ไม่ใช่อย่างที่คุณอยากเห็น

พระเจ้าสร้างคนทุกคนมาอย่างพิเศษมากจริงๆ ค่ะ

เปิดฉาก...

ครบ 5 วัน สำหรับที่ทำงานแห่งใหม่
เป็น 5 วันที่หนัก เหนื่อย
แสนสาหัสสำหรับหมี่พอดูเหมือนกันนะ
เพราะนอกจากงานที่ทำ ยังต้องมีงานอื่นๆ ที่รับผิดชอบอยู่ด้วย

กลับบ้านไม่ต่ำกว่า 23.30 น.ทุกวัน
แล้วก็ต้องมาเคลียร์งานค้าง
แล้วก็.....
แล้วก็.....

ใช้ร่างกายได้คุ้มจนไม่สมดุลเลยล่ะ
ทำให้กาแฟที่ไม่ได้กินไปหลายวัน ก็กลับมาเป็นยากระตุ้นยามเช้า
ตั้งใจจะเลิกอีกครั้ง
สัปดาห์หน้าจะใช้ชีวิตใหม่

เมื่อวานนี้ถึงบ้านตอน ตี 3
ตัดต่อรายการที่ออกอากาศวันนี้
เปิดฉากสัปดาห์แรกก็โหดใช้ได้
(หลายๆ คนก็ตกใจว่า หมี่ทำงานมา 5 วันเองเรอะ)
แต่หมี่ว่า แบบนี้ล่ะ กำลังดี
ใช้ชีวิตแบบที่คนอื่นเขาทำๆ กันบ้าง

ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องทำ
นี่คือความรับผิดชอบ
หลังจากนั้นก็ทำในสิ่งที่ตัวเองควรทำ
นี่คือจริยธรรมและความถูกต้อง

จะได้มีเวลาและเรี่ยวแรงไปทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ
นี่คือความสมดุลของการพักผ่อน

....
คิดทฤษฎีใหม่แบบเอาแต่ใจตัวเองเกินไปไหมเนี่ย

จะได้มีเวลาและเรี่ยวแรงไปทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ
สู้ต่อไป
ท่องโลกกว้างต่อไป...หมี่เอ๋ย

เปราะบาง

เปราะบาง...
เวลาที่ได้ยินคำนี้ มักจะรู้สึกถึงภาชนะทำด้วยอิฐหรือดินบางๆ
พร้อมจะแตกได้ทันที เมื่อเราเคาะ เจาะ หรือทำตกพื้น

มีพี่คนหนึ่งบอกว่าหมี่เปราะบาง...
หมี่ไม่ได้เป็นคนเปราะบางเลยนะ
หมี่ไม่ได้ถูกทำลายง่ายๆ ด้วยอะไรบางอย่าง
สิ่งที่อยู่ข้างในมันค่อนข้างจะ ...แน่น..

อาจจะมีบางครั้งที่รู้สึกกลวงบ้าง แต่ก็เพื่อให้ความแน่น มันแน่นมากขึ้นน่ะ

วันนี้ตอนเดินทางไปทำงาน
อยู่ดีๆ ก็คิดถึงเรื่องความสัมพันธ์ของคน..
ความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์ ระหว่างกันและกัน

ความสัมพันธ์ในหลายๆ รูปแบบ มีความ "เปราะบาง"
และความสัมพันธ์ของคนหลายคนที่ดูแนบแน่น ก็อาจจะ "เปราะบาง"
ทำให้เรา "เจ็บ" แบบแตกกระจายได้ง่ายเกินไป

เวลาที่หมี่จะสร้างสัมพันธ์หรือรู้จักกับใครสักคน
มันเป็นการก่อตัวจากข้างในนะ ค่อยๆ แน่นขึ้นจากข้างใน
มันก็เลยไม่ค่อยเปราะบางมากนัก สำหรับตัวหมี่เอง

ความสัมพันธ์ที่อบอุ่น แนบแน่น..
สร้างความมั่นใจและมั่นคงให้กับเราเสมอ
ในเวลาทุกข์ร้อน เหนื่อย อ่อนแรง หมดหวัง
ความอบอุ่นและความเต็มในใจ เป็นอาวุธสำคัญในการใช้ชีวิตนะคะ

ถ้าหากเราเป็นอิฐกลวงๆ ที่หนาหน่อย อาจจะทะลุเข้าไปข้างในได้ยาก
แต่ว่าความกลวงของมัน ก็ทำให้มันเปราะบาง
หมี่คิดว่า บางทีอาจจะต้องเอาไม้ปลายแหลมค่อยๆ เจาะทะลุเข้าไป
เพื่อเปิดช่องว่างสำหรับการเติมเต็ม โดยไม่ให้อิฐก้อนนั้นแตก
แน่นอนล่ะ มันจะเจ็บ จี๊ดๆ และมีบาดแผล
คงต้องใช้เวลานาน...
กว่าช่องว่างข้างในจะถูกเติมเต็มจนแผลนั้นไม่เป็นแผลอีก
แต่ดีกว่าปล่อยให้มันกลวงไปเรื่อยๆ
และต้องคอยรักษาเอาไว้ด้วยความกลัว
กลัวว่ามันจะแตกวันไหน เมื่อไหร่ จะเจ็บแค่ไหน...
ทรมาน

หมี่ตั้งใจว่า ทุกความสัมพันธ์ที่จะเจอต่อไป
คุณแม่ คุณพ่อ น้องชาย น้องสาว
เพื่อนใหม่ เพื่อนเก่า เพื่อนสนิท เพื่อนในพันธสัญญา
ทุกคนที่อยู่ในขอบข่ายที่หมี่จะรัก และห่วงใย
และคนที่หมี่จะใช้ชีวิตด้วยจนถึงวันสุดท้าย

จะทำพันธสัญญากันว่า ความสัมพันธ์ของเราจะเริ่มจากภายใน
หมี่จะยอมให้เขาเจาะเข้าไปในหัวใจ ยอมเจ็บก็ได้ ถ้าเราจะรักกันมากขึ้น
และถ้าเขายอม หมี่จะเจาะเข้าไปในหัวใจของเขา
แล้วก็ช่วยกันเติมให้เต็ม ให้หนักแน่น มั่นคง

แล้วไม่ว่าจะถูกทุบ กระแทก ตกแตก ก็จะไม่มีวันทำลาย
ความสัมพันธ์ที่หมี่เลือกและตัดสินใจสร้าง จะไม่เปราะบาง..
.
.
.
.
วันนี้เป็นโหมดจริงจังและลึกซึ้งค่ะ
^_^