เห็นแก่ตัว

เคยเจอคนประเภทนี้ไหมคะ
คนที่แบบ อยากได้อะไรต้องได้
หาหนทางวิธีการมากมายล้านแปด
ให้ได้มาซึ่งเป้าหมายที่ต้องการ

ถ้าหากไม่เดือดร้อนใคร จะเอาอะไรก็คงไม่ใช่ปัญหา
แต่ถ้าคว้ามาด้วยการสร้่างบาดแผลให้คนอื่น
นี่น่าจะเรียกว่า "เห็นแก่ตัว"

เมื่อก่อนนี้ หมี่ก็เป็นประเภทนั้นแหละ
แต่ด้วยความที่ไม่ค่อยต้องการอะไรมากนัก
นิสัยนี้เลยไม่ได้แสดงออกให้เห็นง่ายๆ

มีช่วงหนึ่งที่พระเจ้าเปลี่ยนมุมมองความคิดบางอย่าง
ได้รู้จักตัวเองมากขึ้นจากเวลาที่ผ่านมา 20 ปี
ก็ถึงจุดตระหนักว่า เรานี่มันโคตรเห็นแก่ตัวเลยว่ะ
ยิ่งคนใกล้ตัว ยิ่งเรียกร้อง ยิ่งไม่ยอม ไม่แคร์
มีน้องสาว ก็ไม่เคยจะยอมน้องเลย
มีแฟน พอไม่ได้ดั่งใจก็วีน ก็ทิ้ง
เบื่อเพื่อน ก็เลิกคบ ไปเที่ยวกับกลุ่มอื่น

ไม่ไหวแล้ว อยากเปลี่ยนตัวเอง
เลยเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในกรอบ...
กรอบของการทำดี ทำตามสังคมใกล้ๆ ตัว
มันก็ทำไม่ค่อยยากเท่าไหร่ รู้สึกดีด้วย
แล้วก็เผลอดีใจไปว่า อาการแย่ๆ ที่เคยเป็น คงจะหายไปแล้ว
.
.
.
.
.
.

วันหนึ่ง เกิดปัญญาอะไรขึ้นสักอย่าง เดินทะลุกรอบออกมา
เจอโลกจริงๆ ที่กว้างกว่าตาเห็น
ได้เรียนรู้ที่จะอยู่ด้วยกันกับคนจริงๆ
คนที่มีทั้งดีและชั่ั่ว มนุษย์ทั่ั่วไป
มุมมองกว้างกว่าเดิม
แต่ใจเรายังเท่าเดิม...

ปัญหามันอยู่ตรงนี้แหละ
ใจยังเท่าเดิม...
ยังเป็นเด็กน้อย อยากได้อะไรก็จะเอาให้ได้
เรียกร้องจากคนที่พร้อมจะให้
ไม่ได้มองความรู้สึกของคนอื่นเท่ากับตัวเอง
และไม่ได้ให้อย่างที่ควรจะให้เลย
เป็นความ surprise ว่า อ้าว นี่เรายังไม่หายนี่หว่า

จริงๆ มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมากหรอก
ไม่ได้อยากได้ของใคร ไม่ได้อยากทำร้ายใคร
แต่เวลาที่หันมามองตัวเองกำลังโกรธ เคือง เมื่อไม่ได้ดั่งใจ
เห็นตัวเองยโส คิดว่าควรจะได้ในสิ่งที่ควรจะได้ มันน่าทุเรศ

หมี่ว่า เพราะความรู้สึกแบบนี้แหละ
ที่ทำให้คนด่ากัน เกลียดกัน ทะเลาะกัน
หมี่เห็นคนทะเลาะกันก็แอบด่าเขาในใจ
ว่ามึงทะเลาะกันทำไม เห็นแก่ประโยชน์กันจัง
ชนะแล้วมีความสุขนักหรือไง
เอาเวลาไปทำอะไรดีๆ ให้คนอื่นดีกว่าไหม
แต่....



กูก็เป็นนี่หว่า...


เวลาที่ใครมาคุยด้วย แล้วบอกว่า เขาควรจะเปลี่ยนแปลงบางอย่าง
หมี่ก็มักจะบอกไปว่า อย่างน้อยรู้ตัวก็ดีกว่าไม่รู้ตัว

อย่างน้อยหมี่ก็รู้ตัวนะ ว่าเห็นแก่ตัว
เพื่อนพี่น้องถ้ามีโอกาสเห็นสันดานหมี่เมื่อไหร่ก็ช่วยตักเตืิอนด้วย
อาจทำหน้ายโสบ้าง แก้ตัวบ้าง แต่ว่าก็ด่าเถอะ หมี่ยอมไม่ยาก
ไม่ได้อยากเป็นคนดีอะไรเลย แค่ไม่อยา่กมานั่งทุเรศตัวเอง
แล้วก็สงสารคนใกล้ๆ ตัวที่ต้องคอยรองรับอารมณ์

รักพระเจ้ามากก็เพราะงี้แหละ
เห็นแก่ตัวซะขนาดนี้ พระเจ้ายังดูแลไม่ขาด คอยเตือนเรื่อยๆ
โอ้ พระคุณยิ่งใหญ่คับฟ้าจริงๆ