- - เป็นผู้ใหญ่ - -

คนที่เป็นเด็ก ก็คิดแบบเด็ก
เอาแต่ใจตัวเอง พูดไม่รู้เรื่อง

แต่คนที่เป็นผู้ใหญ่
มักจะมีเหตุผล ยอมรับและยอมรับฟังคนอื่นได้ง่าย
เพราะมีใจที่กว้างขวาง

บางทีหมี่เองก็เป็นเด็ก อยากทำตามใจตัวเอง
ไม่อยากจะเหนื่อย ไม่อยากจะสนใจคนอื่น
ว่าเขาทำอะไรกันขนาดไหน
โลกไปไกลแล้ว
ระเบิดนิวเคลียร์ฆ่าคนตกนรกไปตั้งเท่าไหร่
นากิสทำคนตายไปกี่แสน

บางทีก็ไม่ได้จะไปสนใจอะไร
แค่เรื่องของตัวเองก็พอแล้ว

แต่ถ้าคนที่เป็นผู้ใหญ่ก็จะรู้
การทำตัวให้เป็นที่พึ่งคนอื่นได้ มันน่าภูมิใจกว่าเยอะเลย
การให้ เป็นเหตุให้มีความสุขยิ่งกว่าการรับ
คำนี้เป็นจริงเสมอ
คนที่เป็นผู้ใหญ่จะรู้

บางทีหมี่ก็ไม่ชอบให้ใครมาเตือน
รู้สึกแย่ เสียใจ เซ็ง hurt
เราไม่ได้เป็น ไม่ได้คิดแบบนั้น
ทำไมต้องมาว่าด้วย เรามันแย่นักหรือไง

แต่คนที่เป็นผู้ใหญ่จะรู้
คนที่ประสบความสำเร็จ
น่าจะเคยผ่านช่วงชีวิตที่ล้มเหลวผิดพลาดมา ไม่มากก็น้อย
เวลาคนเตือนเรา ทำให้เราโตขึ้น เก่งขึ้น
และคนที่เตือนเรา บางทีก็เจ็บกว่าเราเสียอีก

บางทีหมี่ก็เป็นเด็ก คิดเล็กคิดน้อย
ใส่ใจกับเรื่องไร้สาระ
วุ่นวายกับความรู้สึกบางอย่าง ที่ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น
สงสัย ไม่เชื่อใจ กลัว
แวบมาเป็นระยะๆ

แต่คนที่เป็นผู้ใหญ่จะรู้
ความรู้สึกพวกนี้ จะมีมากวนใจบ้างก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
แต่ว่าเราจะจัดการมันได้
แม้จะไม่ง่ายสักเท่าไหร่
เชื่อเถอะ เราจัดการมันได้
พอจัดการแล้วทุกอย่างก็จะราบรื่น และทางก็สว่างเองนั่นแหละ

บางเวลาก็โต บางเวลาก็เป็นเด็ก
แต่เปรียบเทียบกันจริงๆ แล้ว
เวลาที่เรารู้ว่าเราโตพอจะให้คนอื่นพึ่งพาได้
อย่างที่บอก...
ภูมิใจและมีความสุขกว่าเยอะเลยนะ

ขอบคุณพระเจ้า
ที่ทำให้หนูโตขึ้นเรื่อยๆ
(ไม่ได้พูดถึงส่วนสูง!!)

-- hard --

ยากเกินไป
กับการดูแลความรู้สึก
ให้คงที่ คงมั่น คงความรู้สึกดีๆ ไว้ได้
ในทุกสถานการณ์

กำลังพยายามอยู่นะคะพระเจ้า
ช่วยด้วยค่ะ

- - ระยะห่าง - -

เชื่อไหมว่า...
ระยะห่าง - -










- - ทำให้เกิดอะไรต่อมิอะไรในความรู้สึกคนได้มากมายเลยนะ
(ห่างลงมาไม่กี่บรรทัด รู้สึกอะไรบ้างหรือยัง หงุดหงิดไหม อิอิ)

- - ระยะห่าง - -
ทำให้คนไม่รู้จักกัน ในสิ่งที่แต่ละคนเป็นจริงๆ

- - ระยะห่าง - -
ทำให้เกิดความคาดหวังผิดๆ และการเข้าใจผิดที่ตามมาจากการผิดหวัง

- - ระยะห่าง - -
ทำให้เราไม่เห็นปัญหา และไม่รับรู้ความรู้สึกของกันและกัน

- - ระยะห่าง - -
ทำให้เราหวั่นไหว ไม่มั่นคง

- - ระยะห่าง - -
ทำให้เรา ...ห่าง... โดยวัดจากหัวใจ

แต่.......

- - ระยะห่าง - -
ทำให้เราคิดถึง และยิ่งรักมากกว่าเดิม

- - ระยะห่าง - -
ทำให้เราเชื่อใจกันและกันมากขึ้น

- - ระยะห่าง - -
ทำให้เรารู้จักกันมากกว่าที่เคยเป็น

- - ระยะห่าง - -
ทำให้หัวใจ ...ใกล้...


ได้ฟังเรื่องราวของคนที่เห็นหน้ากันทุกวัน
แต่มีปัญหาเกิดขึ้น
เพราะไม่คุยกัน คิดไม่เหมือนกัน มองคนละจุดกัน

และวัดจากประสบการณ์ตัวเอง
ที่รู้ตัวว่าจะต้องกับห่างน้องสาวไปในระยะทางไกลมาก
ทำให้รู้สึกรักและให้ความสำคัญกันมากกว่าเดิม

กับบางเรื่อง บางคน ห่างแล้วกลัวทุกอย่างจะเปลี่ยนไป
ใจหาย
แต่กับบางเรื่อง บางคน ยิ่งห่างยิ่งรัก ยิ่งเชื่อใจ

มันคงไม่ใช่เรื่องของระยะทาง
แต่คงเป็นเรื่องของหัวใจ
เห็นใจกันแค่ไหน
พยายามเพื่อกันและกันมากแค่ไหน
เชื่อใจกันแค่ไหน
ยินดีที่จะเปิดใจและเรียนรู้จักกันมากแค่ไหน

ขอบคุณพระเจ้านะคะ
ที่ดูเหมือนห่าง
แต่อยู่ใกล้ ...ตลอดเวลา...

ง่วง

กลัวจะเป็นโรคอะไรสักอย่าง
ง่วงนอนตลอดเวลา
ตื่นเช้ามาก็ง่วง
ตอนบ่ายก็ง่วง
ตอนนี้ก็ง่วงแล้ว

ทำไงดีคะพระเจ้า
งานยังเหลืออีกเพียบเลยน้า

สมองมึน สติเมิน
สติมา ปัญญาเกิด

เพ้อเจ้อมากละ
ไปนอนดีกว่า

.........

ยังเศร้าอยู่เลย
ทำยังไงดี
ไม่บิวท์แล้วนะ
ไม่เอาแล้ว
อ่อนแออีกแล้ว

วันเวลาหมุนไป

กลับมาถึงบ้านได้ประมาณ 30 นาที
ออกมาจากสุวรรณภูมิด้วยความรู้สึก...
...ใจหาย...
น้ำตาไหลตลอดทาง

ก็แค่ส่งน้องสาวที่คลานตามกันมาไปเรียนที่อังกฤษ...
เป็นเวลา 2 ปี
แม้ว่าหลังๆ จะไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน
น้องคนนี้มันไม่ชอบกลับบ้าน
ไอ้เราก็กลับบ้านดึกเหลือเกิน
...แต่ก็ใจหาย...
น้ำตาเพิ่งหยุดไหลไปเมื่อกี๊เอง
ใครจะรู้ว่า เมื่อถึงเวลาที่เส้นทางชีวิตแต่ละคนที่ห่างกันมันชัดเจนขึ้นแบบนี้แล้ว
...อะไรๆ ที่ต้องเปลี่ยนแปลง ไม่เหมือนเดิม มันก็ชัดเจนขึ้นเช่นกัน...

เมื่อหนึ่งเดือนที่แล้ว
บ้านที่เคยมีกัน 5 คน ก็ลดลงเหลือ 4
และวันนี้ บ้านที่เคยมี 4
ก็เหลือ 3 อย่างเป็นรูปธรรม
1 ในนั้นคือหมี่เอง ที่กลับบ้านดึก ทำงานหนัก
1 ในนั้นคือแม่ ที่รักและดูแลลูกอย่างดีที่สุด เท่าที่เขาจะทำได้
แม่หมี่เลี้ยงลูกไม่เหมือนแม่ที่ไหนในโลกทั้งสิ้น
และ 1 ในนั้นคือน้องชาย ที่ตัวกำลังโต แต่ความคิดโตเกินอายุไปแล้วหลายปี

เคยคิดว่าอยากแต่งงาน
แต่วันนี้มีอีกความคิดหนึ่ง
...ถ้าอยู่กับแม่แบบนี้ตลอดไปได้ก็ดี...
...เป็นห่วง...
โดยเฉพาะสภาพจิตใจและความรู้สึกมากมายของแม่
ที่ต้องเจอกับอะไรต่อมิอะไรมาตลอดกว่า 40 ปี
วันนี้...น้องสาวคนที่แม่เป็นห่วงที่สุด เดินทางไปอยู่ที่ไกล
แม่บอกว่า แม่ไม่อ่อนแอแล้ว
แต่แม่ต้องเข้มแข็ง
ถึงจะดูแลลูกๆ 3 คนแบบนี้ได้
...ยิ่งทำให้ไม่อยากไปไหน...

แต่เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ
สิ่งใหม่ๆ ก็เข้ามาเรื่อยๆ
ความรู้สึกของวันนี้อาจจางหายไป
ความรู้สึกเศร้าๆ แบบนี้ อาจจะดีขึ้น
หลายต่อหลายความรู้สึกในใจ
ไม่รู้จะบรรยายออกมาแบบไหน
.........

รู้แต่ว่า เราตัวเล็กมาก
ตัวเล็กเหลือเกิน
เล็กจนอาจจะไม่สามารถไปดูแลคนที่เราเป็นห่วงทั้งหมดได้
เล็กจนไม่สามารถแบกรับความรู้สึกของทุกคน และเข้าไปเยียวยาได้ไหว

คำตอบก็คือ คงทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้
เพราะเท่าที่ทำอยู่ ก็ทำอย่างสุดหัวใจ
แต่มั่นใจเสมอว่า... วันเวลาที่ผ่านไป กับสิ่งที่รอคอยด้วยน้ำตา
ก็จะมาบรรจบกัน
วันเวลาที่เราเฝ้ารออยู่จะเกิดขึ้นให้เราได้เห็นจริงๆ

ขอบคุณพระเจ้าค่ะ
พระเจ้ารักหนูจัง
ขอบคุณพระเจ้าสำหรับแม่ด้วยนะคะ
แม่ก็รักหนูจังเหมือนกัน

...It's over, it's beginning...

จบแล้ว วันนี้
งานระดมพลคนนิยมกล้อง
ตลอด 5 วัน
ที่ผ่านมาด้วยความน่าเป็นห่วง และผ่านไปด้วยความภูมิใจ
เป็นประวัติศาสตร์หนึ่งหน้า 4 สี ที่งดงามมากของ Gsus7

กับเวลาเตรียมตัว จัดและรื้อโปรแกรมทั้งหมด รวมติดต่อประสานงานและขาย
ใช้เวลา ... 2 สัปดาห์ ...
นั่งหน้าคอมและโทรศัพท์ทั้งวันและคืน
นอนก็หลอนเป็นนิยมกล้อง
เอะอะประชุม
โปรแกรมอัพเดททุก 2 ชั่วโมง (สงสารชาวบ้านเหมือนกัน)
ปั้นความว่างเปล่าขึ้นมาเป็นตัวตนให้ได้เจ๋งที่สุด ที่ต้องมั่นใจว่าไม่แพ้ใคร

เวลา 2 อาทิตย์ เหมือนผ่านไป 2 เดือน เพราะทำอะไรมากมายเหลือเกิน
แทบจะจำภาพของงานบูธที่ขอนแก่นไม่ได้ซะแล้ว

นี่แหละ
ก็เลยโล่งใจ ที่งานมันจบไปเสียได้
ก่อนงานมีความกดดัน เหนื่อย ร้องไห้
ในงานมีขัดแย้ง วุ่นวายและโวยวาย ไม่เข้าใจ
แต่หลังงาน...
ก็จะเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
(วันนี้หัวเราะกันจนน้ำตาไหล)


กลับบ้านพักผ่อนเอาแรงกันเต็มที่
วันพรุ่งนี้ก็กลับมาเผชิญกับสิ่งใหม่ที่ยิ่งใหญ่ไม่แพ้สิ่งเดิมอีกครั้ง

ประวัติศาสตร์เรื่องงานระดมพลคนนิยมกล้องอาจจะเขียนเสร็จแล้ว
แต่คงมีหน้าอื่นๆ ที่รอการเติมให้เต็มจากประวัติศาสตร์เรื่องที่จะต้องเจอต่อๆไป
น้องฝึกงานชื่อ "ทน" ก็เป็นอีกประวัติศาสตร์หนึ่งของ Gsus7
วันนี้ก็ลาจากเราไป หลังจากช่วยงาน จนวินาทีสุดท้าย

เมื่อมีการจบและลาจาก
สิ่งดีๆ มากมายไม่ได้ลาจาก แต่ดำรงอยู่
และรอที่จะสร้างประวัติศาสตร์หน้าใหม่ต่อๆไป

และการเริ่มต้นใหม่ จะเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา

ขอบคุณพระเจ้า
ยิ่งใหญ่จริงๆ ค่ะ

"ระดมพล คนนิยมกล้อง"

หมดเรี่ยวแรงจะเล่าและอัพเดท
กว่าอาทิตย์นึงที่ผ่านมา
หลับตานอน ลืมตาตื่น
ความรู้สึกเดียว

ไปพบกันในงาน
แล้วมาเล่าเบื้องหลัง
แล้วคุณจะตื่นเต้นว่า
เราเจออะไรกันมาบ้าง

ขอบคุณค่ะ