กว่าจะถึง...

อยู่ดีๆ ก็คิดขึ้นมาว่า ชีวิต เปรียบเหมือนกับการวิ่งอยู่บนเส้นทางอะไรสักอย่าง

วิ่ง วิ่ง วิ่ง ให้ไปถึงเป้าหมาย

บางคนวิ่งเหมือนอยู่บนลู่วิ่งในสนามแข่งขัน

ทุ่มเทแรงใจแรงการทั้งหมดเพื่อชัยชนะและอันดับที่ 1

บางคนอาจจะกำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่าง

พอรู้สึกปลอดภัยก็หยุดพัก

แล้วก็หนีใหม่ เพื่อหาที่ที่ปลอดภัยอีกครั้ง

บางคนกำลังวิ่งจ๊อกกิ้ง 

สุขภาพดี มีความสม่ำเสมอ 

แวะทักทายคนรู้จักในสวนบ้างอะไรบ้าง

ภารกิจสิ้นสุดเมื่อครบเวลาที่ตั้งใจ 

พรุ่งนี้ค่อยมาวิ่งอีก 

บางคนวิ่งหาหนทางของตนเอง

ทับเส้นทางของคนอื่นบ้าง 

สร้างเส้นทางใหม่ๆ ให้ตัวเองบ้าง

แต่ก็วิ่งไปเพื่อค้นหาว่า ทางไหนคือทางของฉัน 

วิ่งไป เหนื่อยไป ล้มไป แวะพักบ้าง

บางคนวิ่งแต่ไม่รู้ตัวว่าเหนื่อย 

วิ่งจนหมดลมก็น่าจะมี 

หมี่ว่าหมี่กำลังเดิน...

เดินแบบชิลๆ เดินแบบไม่รู้ว่ากูจะไปไหน

เจอทางไหนอยากเดินก็เดินไปเลย 

จังหวะการเดินของหมี่ไม่ค่อยเหมือนคนอื่น 

เส้นทางก็ต่างกันด้วยจังหวะเวลาที่ต่างกัน

พลาดอะไรหลายๆ อย่างที่ช่วงเวลาของคนอื่น

จริงๆ แล้วเหมือนหมี่เดินไปถึงช้ากว่าใครเพื่อน

เดินเส้นที่อ้อมไกล

คนอื่นวิ่งผ่านกันไปหมดแล้ว นานแล้ว

แต่หมี่ยังกำลังค่อยๆ เดินผ่านมันอยู่

จุดที่คนอื่นกำลังยืนอยู่ กำลังเฉลิมฉลองให้กับมัน

มันอีกไกลสำหรับหมี่

นี่ยังไม่นับว่าจะไปอ้อมตรงไหนอีกหรือเปล่า

ข้อดีของการเดินแบบนี้...

มันไม่เหนื่อยดีนะ เหมือนกำลังพักผ่อนไปในตัว ไม่ต้องแวะนั่งพักบ่อยๆ 

แม้บางทีมันงง รู้สึกเหมือนจะหลงทางอยู่ตลอดเวลา 

คือก็ไม่รู้จริงๆ ว่าต้องเดินไปทางไหนกันแน่

แต่ว่าทุกก้าวที่ผ่านค่อนข้างมีความหมาย

ได้ผ่านกระบวนการคิดด้วยสมองตัวเอง ถามใจตัวเอง เลือกตัดสินใจ

เรียนรู้... รึเปล่า ไม่แน่ใจ

แต่ว่าพูดได้เต็มปากจริงๆ ว่าเลือกเอง

พอย้อนกลับมามองแล้วเข้าใจหลักการและเหตุผลของตัวเองในเวลานั้น

แม้หลายอย่างมันจะผิดพลาด งี่เง่า น่าเสียดาย 

แต่เข้าใจ

จริงๆ นะ

รู้สึกว่าอนาคตของตัวเองไม่เหมือนคนอื่น

เกิดมาเป็นคนไม่มีแบบแผน

ชีวิตไม่เคยจดจำแบบแผนอะไรได้เลย 

ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงเหมือนกัน เดาไม่ออก วางเป้าหมายไม่ได้

หมี่เชื่อว่าไม่ว่ายังไงไปไหน พระเจ้าก็อยู่ด้วยนะ

มีเพลงนึงร้องว่า "เดินกับพระเยซู เดินอยู่ทุกวันวาน เดินอยู่ทุกวิถีทาง"

คิดว่าการเดินทางคงจะปลอดภัย และนอนหลับสบายได้ทุกคืน

คงจะเพียงพอสำหรับชีวิตที่คาดเดาอะไรไม่ได้เลยแบบนี้