บทเรียน

วันนี้ได้เจอกับเรื่อง shock หนึ่งเรื่อง
เป็นความ shock ที่ปนมากับความเสียใจ ความอาย สำนึกผิด และเรียนรู้...

เคยมีน้องคนหนึ่งมาปรึกษาเรื่องบางเรื่อง
แล้วเราก็ให้คำปรึกษาไปตามความคิด ความเห็นด้วยของเรา
ซึ่งมีหลายคน ไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของเขา

ความรู้สึกที่เกิดขึ้น ณ เวลานั้นคือไม่เข้าใจ
รู้สึกไม่ดีกับบรรดาคนที่ไม่เห็นด้วยนั้น
บริบทรอบข้างและหลักการเหตุผลทั้งหมด
ยังไงก็ไม่ใช่คำตอบแบบนั้น

ความจริงเปิดเผย
ข้อมูลบางอย่างที่เราไม่รู้ ก็ได้รู้
เข้าใจเหตุผลของการไม่เห็นด้วย
ได้รับรู้ว่า ความมั่นใจของเราและการสนับสนุนน้องคนนั้น...

สร้างปัญหาให้กับคนอื่นอย่างมากมาย

มีการพยายามสื่อสาร พยายามให้ข้อมูลอีกด้านเท่าที่ให้ได้
แต่ด้วยความเชื่อและความมั่นใจของเรา...
ก็ทำให้ความสามารถในการได้ยินพังทลาย
ทิ้งเวลาล่วงเลยมายาวนาน โดยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย

วันนี้พระเจ้าคงอยากจะให้ฉลาดขึ้นแล้วล่ะ
แต่ก่อนจะฉลาด ก็ต้องก้าวข้ามผ่านความโง่ซะก่อน

หนังเรื่อง สามก๊ก มีคำพูดที่บอกว่า
"เรื่องโง่น่ะ เรื่องเล็ก แต่อย่าเอาความโง่ไปแปดเปื้อนคนอื่น"
โอย เอาความโง่ไปแปดเปื้อนใครบ้างแล้วล่ะเนี่ย
เวลาที่รู้ว่าตัวเองโง่และหยิ่งในสายตาคนอื่น มันน่าอายมากเลยนะ
แล้วเวลาที่รู้ว่าตัวเองโง่และหยิ่งจนทำร้ายคนอื่น มันก็เจ็บปวดมากด้วย

สิ่งที่กำลังคิดว่ามันเป็นจุดอ่อนของเรา
มันเป็นจุดอ่อนที่แข็งแรงแน่นหนามากทีเดียว

พระเจ้าคะ จะเปลี่ยนมันยังไงดี
แล้วเมื่อไหร่จะหายเจ็บ แล้วก็หายอาย
ทำยังไงดีคะ