วันเวลาหมุนไป

กลับมาถึงบ้านได้ประมาณ 30 นาที
ออกมาจากสุวรรณภูมิด้วยความรู้สึก...
...ใจหาย...
น้ำตาไหลตลอดทาง

ก็แค่ส่งน้องสาวที่คลานตามกันมาไปเรียนที่อังกฤษ...
เป็นเวลา 2 ปี
แม้ว่าหลังๆ จะไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน
น้องคนนี้มันไม่ชอบกลับบ้าน
ไอ้เราก็กลับบ้านดึกเหลือเกิน
...แต่ก็ใจหาย...
น้ำตาเพิ่งหยุดไหลไปเมื่อกี๊เอง
ใครจะรู้ว่า เมื่อถึงเวลาที่เส้นทางชีวิตแต่ละคนที่ห่างกันมันชัดเจนขึ้นแบบนี้แล้ว
...อะไรๆ ที่ต้องเปลี่ยนแปลง ไม่เหมือนเดิม มันก็ชัดเจนขึ้นเช่นกัน...

เมื่อหนึ่งเดือนที่แล้ว
บ้านที่เคยมีกัน 5 คน ก็ลดลงเหลือ 4
และวันนี้ บ้านที่เคยมี 4
ก็เหลือ 3 อย่างเป็นรูปธรรม
1 ในนั้นคือหมี่เอง ที่กลับบ้านดึก ทำงานหนัก
1 ในนั้นคือแม่ ที่รักและดูแลลูกอย่างดีที่สุด เท่าที่เขาจะทำได้
แม่หมี่เลี้ยงลูกไม่เหมือนแม่ที่ไหนในโลกทั้งสิ้น
และ 1 ในนั้นคือน้องชาย ที่ตัวกำลังโต แต่ความคิดโตเกินอายุไปแล้วหลายปี

เคยคิดว่าอยากแต่งงาน
แต่วันนี้มีอีกความคิดหนึ่ง
...ถ้าอยู่กับแม่แบบนี้ตลอดไปได้ก็ดี...
...เป็นห่วง...
โดยเฉพาะสภาพจิตใจและความรู้สึกมากมายของแม่
ที่ต้องเจอกับอะไรต่อมิอะไรมาตลอดกว่า 40 ปี
วันนี้...น้องสาวคนที่แม่เป็นห่วงที่สุด เดินทางไปอยู่ที่ไกล
แม่บอกว่า แม่ไม่อ่อนแอแล้ว
แต่แม่ต้องเข้มแข็ง
ถึงจะดูแลลูกๆ 3 คนแบบนี้ได้
...ยิ่งทำให้ไม่อยากไปไหน...

แต่เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ
สิ่งใหม่ๆ ก็เข้ามาเรื่อยๆ
ความรู้สึกของวันนี้อาจจางหายไป
ความรู้สึกเศร้าๆ แบบนี้ อาจจะดีขึ้น
หลายต่อหลายความรู้สึกในใจ
ไม่รู้จะบรรยายออกมาแบบไหน
.........

รู้แต่ว่า เราตัวเล็กมาก
ตัวเล็กเหลือเกิน
เล็กจนอาจจะไม่สามารถไปดูแลคนที่เราเป็นห่วงทั้งหมดได้
เล็กจนไม่สามารถแบกรับความรู้สึกของทุกคน และเข้าไปเยียวยาได้ไหว

คำตอบก็คือ คงทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้
เพราะเท่าที่ทำอยู่ ก็ทำอย่างสุดหัวใจ
แต่มั่นใจเสมอว่า... วันเวลาที่ผ่านไป กับสิ่งที่รอคอยด้วยน้ำตา
ก็จะมาบรรจบกัน
วันเวลาที่เราเฝ้ารออยู่จะเกิดขึ้นให้เราได้เห็นจริงๆ

ขอบคุณพระเจ้าค่ะ
พระเจ้ารักหนูจัง
ขอบคุณพระเจ้าสำหรับแม่ด้วยนะคะ
แม่ก็รักหนูจังเหมือนกัน