ช่วงว่าง

ทำงานมาได้เกือบครบ 1 เดือนละ
เรียกว่า งานยุ่ง ชีวิตวุ่นวายมากขึ้นจนไม่มีเวลามาเขียนบล็อก

นั่นคือข้อแก้ตัว ไม่ใช่เหตุผล
จริงๆ แล้วคือ ยังติดนิสัยทำตัวชิวๆ เหมือนตอนว่างๆ มากกว่า

การเข้าไปทำงานที่อัมรินทร์เป็นอะไรที่ Amazing กับชีวิตเป็นอย่างยิ่ง
อยู่ว่างๆ คิดมากๆ แล้วก็ได้เป้าหมายเรื่องหาทุนไปเรียนต่อ
แล้วก็มีงานประจำทำซะอย่างนั้น

ตอนนี้เรื่องภาษา เรื่องหาทุน เรื่องเรียนต่อ เรื่องพัฒนาตัวเองอื่นๆ
ยังไม่ไปถึงไหน...

แต่ก็นอนหลับสบายดี
5555

ไม่น่าเชื่อว่าช่วงว่างงานเดือนกว่าๆ เป็นช่วงฟุ้งซ่านและคิดไม่ตก
นอนไม่ค่อยจะหลับ เพราะไม่ต้องใช้แรงทำอะไร
ไม่ต้องมีตารางเวลาก็ได้ เพราะ free มากจนไม่ต้องจัดเยอะแยะเหมือนเมื่อก่อน
เรียนรู้จักตัวเองมากขึ้น ว่าเรานี่ก็ขี้กังวลมิใช่น้อย

กลับมาถามตัวเองว่า...
ช่วงที่ตัวเองดูเหมือนไร้ค่า
เรารู้สึกไร้ค่าไปตามสถานการณ์ไหม

ที่เคยพูดเองว่า คุณค่าของชีวิต ไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าเราทำอะไร
เราเชื่ออย่างนั้น จริงๆ ไหม

วันที่เดินตามทางที่เราเชื่อ แต่ยังไม่เห็นอะไร
เราหวั่นไหวหรือวางใจ

มีคนเคยบอกว่า ค่าของคนอยู่ที่ผลของงาน
แต่หมี่คิดว่า การทำงาน เป็นกลไกที่ทำให้เราได้ใช้สิ่งที่เราถูกสร้างมา
มันก็เลยเพิ่มความหมายและความเจ๋งของชีวิต
สิ่งที่เราอุตส่าห์มีและเป็น ไม่ได้ไร้ความหมายหรือไร้ค่าต่อโลกนี้
และพลังงานที่เรากินเข้าไปทุกวัน ก็มีที่ปลดปล่อย

หมี่คิดว่า มนุษย์เกิดมาแล้วควรทำอะไรบางอย่างเพื่อคนอื่นนะ อาจจะเป็นงาน เป็นการกุศล
ถ้าว่างงาน แล้วมีัเงินดูแลตัวเองมากพอ ก็เอาเวลาไปช่วยคนอื่น ทำสิ่งที่อยากทำก็ดี
แต่ถ้าว่างแล้วกังวล หางานทำไปก็ดีกว่า

น่าดีใจตรงที่ได้งานที่อยากทำด้วยนี่สิ
ไม่ว่าง (เกินไป) แล้ววว
เย้ๆ

ว่าแล้วก็ต้องจัดการตัวเองให้ดีกว่านี้แล้วล่ะ
งานเริ่มเข้า อย่ามัวแต่ติดนิสัย "ชิว"