ว่าจะไม่...

ว่าจะไม่บ่นแล้วเชียว
แต่ก็อดไม่ได้ ขนาดที่ว่า
เหนื่อยน้ำตาไหล ยังจะต้องมาเขียนบล็อกสักหน่อย

วันนี้ไปขายผลิตภัณฑ์ Speed Stacks ที่พารากอน
ตั้งบูธขายเพื่อลองตลาดเล็กๆ ปรากฏว่าได้รับความสนใจค่อนข้างดี

เรื่องมันเกิดตอนกลับบ้านครับท่าน
การขนของกลับ ต้องใช้รถของออฟฟิศ Horizon เป็นกระบะหลังคาสูง
เพราะว่ามีที่แขวนสินค้าไม้ หนักๆ ใหญ่ๆ ต้องแบกกลับไปด้วย

ที่นี้รถใหญ่ๆ ขับยากๆ คนที่ขับเป็นมันก็มีน้อย
ตอนหาคนขับเอาของไปส่งก็ยากอยู่แล้ว
ตอนกลับยิ่งยากกว่า เพราะเป็นวันอาทิตย์ คนมากมายติดภารกิจ

งานหนักเลยมาลงที่น้องปืน
ซึ่งก็ไม่ใช่จะขับรถคันนี้ได้เก่งแม่นยำ
อาศัยที่ความกล้า

แถมยังไม่เคยมาสถานที่นี้ จอดรถชั้นไหนไม่รู้
โทรศัพท์ก็ไม่มี ใบขับขี่ก็ไม่มี

ณ เวลา 3 ทุ่มครึ่ง ทีมขาย 3 คนก็เตรียมตัวเก็บของ
หญิงสอง ชายหนึ่ง แบกอุปกรณ์นับรวม 4 กล่อง กับแท่นหนักๆ อีก 2 ลงไปข้างล่างรอรถ
รอตรงโซนที่เป็นด้านหลัง Supermarket
รอไปจน 4 ทุ่ม ไม่มีวี่แววกระบะ Horizon

4 ทุ่มกว่าเกือบ 5 ทุ่ม น้องปืนโทรมาบอกว่า มาถึงตั้งนานแล้ว แต่ยามไม่ให้เข้า
เอ๊า แล้วทำไมเพิ่งจะโทรล่ะคะ
พอเข้าไม่ได้เลยไปจอดรถฝั่งตรงข้าม
ก็เลยให้พี่หนุ่ม สุดยอดแม่ยกของเรา วิ่งไปรับ
หายไปอีกครึ่งชั่วโมง โทรกลับมาบอกว่า
.
.
.
.
.

บัตรจอดรถหาย T_T


รอต่อไปจนประตูด้านหลัง Supermarket ปิด
ต้องมานั่งรอในที่จอดรถ
ส่วนที่มีขยะของทั้งห้างขนมากองๆ เต็มไปหมด

บะหมี่กับโอเปิ้ล ผู้ร่วมชะตากรรม นั่งรอตรงนั้นอยู่ 2 ชั่วโมงค่ะ
เล่นกับเด็กทั้งวันจนร่างกายจะแตก
วุ่นวายกับแคชเชียร์อีกพอประมาณ มี Peak เล็กน้อย
แล้วเจอแบบนี้ จมูกก็จะพังเอา

รอคอยด้วยความอดทนและหวังใจ
คล้ายลูกหมารอเจ้านายเป็นอย่างมาก
สักพัก คุณปืนก็ขับรถลงพร้อมคุณหนุ่ม (จ่ายไปแล้ว 200 ค่าเอารถออก -_-")
ยังดี ที่มีไส้กรอกอีสานเจ้าโปรดมาฝากเรา

ขึ้นรถ เตรียมตัวออกจากพารากอน
.
.
.
.
.
.
แบตหมด....
รถไม่ติดซะอย่างนั้น

ใช้เวลาไปสองรอบ (ดับ 2 ครั้ง)
รอบละ 10 นาทีเพื่อกระตุกรถ
(ได้ยินแล้วก็งง กระตุกรถอะไรสักอย่าง ศัพท์เฉพาะมั้งคะ)

โอ้ พูดไม่ออก

แทบจะขอบคุณพระเจ้าไม่ลง


...................

พยายามหาสิ่งดีจากการเรียนรู้ในวันนี้
เริ่มต้นเลย ได้เห็นวิถีชีวิตอีกแบบหนึ่งของคน

คนเก็บขยะ ที่หมี่สงสัยมากว่า เขาจะเป็นโรคได้ง่ายกว่าคนอื่นไหม
พนักงานห้าง แต่งตัว แต่งหน้า ทำผม บุคลิก แต่ละคนทำไมเหมือนกันอะไรเยี่ยงนี้
คนทำงานกลางคืน แบก ขน สร้าง เฝ้า อะไรต่อมิอะไรในช่วงเวลาไม่ทำการของห้าง
ยามที่จอดรถ ที่มีสายชาร์ตพร้อมแบต Stand by ให้ลูกค้า น่าประทับใจ

มีความรู้สึกของการร่วมทุกข์ร่วมสุข

โกรธมันจะตาย ไอ้เจ้าปืน
แต่พอเจอหน้า ทำได้แค่สั่งให้มายกของ
เฮ้ออออออออออ
อยากจะกลับบ้านไปทำงานต่อ ไปนอนพักผ่อน
แต่ทิ้งกันไม่ลง
แทบจะไปช่วยเข็นรถ ถ้ามีแรง

เห็นความเป็นผู้นำที่เอื้อเฟื้อมากของพี่หนุ่ม

ผู้ชายร่างบาง แต่งตัวอย่างเรียบร้อย ดูดี
พี่แกยกของแบบไม่ห่วงหล่อเลย
วิ่งไปวิ่งมา ตามหาปืนตลอดเวลา
ตอนกลับบ้าน นั่งหลังกระบะช่วยจับของไม่ให้คว่ำอีกต่างหาก

........................


ก็ไม่รู้หรอกว่าจะต้องเจออะไรอีก
บางทีชีวิตไปเจออะไรที่แย่ๆ ที่มันไม่เคยเจอ ไม่คาดคิดซะบ้าง
ก็เป็นสีสันและเรื่องราวที่จำได้ง่ายกว่าหลายเรื่อง

หงุดหงิดและอารมณ์พุ่งปรี๊ดตลอดเวลา
ปล่อยให้เราเหม็นกับขยะเป็นชั่วโมงๆ
กะใส่เต็มที่ ตอนรถมารับแล้ว

สุดท้าย ก็ได้แต่อธิษฐานเผื่อ


ขอบคุณพระเจ้า
ชีวิตก็เป็นแบบนี้แหละ ใช่ไหมคะ