เราเป็นคนที่ค่อนข้างมีปัญหากับความอดทน
คืออดทนอะไรนานๆ ไม่ได้เลย
นั่งหรือยืนท่าเดิมนานๆ ไม่ได้
เรื่องความเจ็บปวดนี่ทนได้น้อยมาก
นิดๆหน่อยก็โวยวายจะเป็นจะตาย
อดทนกับความเสียใจไม่ได้
อดทนกับการรอคอยไม่ได้
อดทนกับความรู้สึกบั่นทอนอะไรได้น้อยมากกกก
คือไม่มีความสามารถทางด้านนี้
เกริ่นไปก็แค่ต้องการจะบอกว่า ถึงเราจะไม่มีความอดทน
แต่ก็มีบางอย่างเหมือนกัน ที่มันจำเป็นจะต้องอดทน
ที่อเมริกา ไม่รู้ว่าโดยเฉพาะซานดิเอโกหรือเปล่า
มีกิจกรรมหนึ่งที่คนชอบทำกันมาก ก็คือการ Hiking
ตอนแรกที่ได้ยิน เราก็จินตนาการไปว่ามันคือการปีนหน้าผาแบบหน้าผาจำลอง อะไรเทือกนั้น
แต่ Hiking ที่นี่ ก็คือการเดิน (หรือวิ่ง) ไปตามเส้นทางธรรมชาติธรรมดานี่แหละ
ซึ่งมันก็จะขึ้นๆ ลงๆ เพราะเมืองที่นี่ส่วนใหญ่จะเป็นภูเขา
เราเคยไป Hiking อยู่ไม่กี่ครั้ง
และเส้นทางยอดฮิต อันเป็นเส้นทางแห่งความภาคภูมิใจของเราด้วย
ก็คือเส้นทาง Mount Woodson Trail อันจะนำไปสู่ Potato Chip Rock
หรือก้อนหินมันฝรั่งอันบางเหลือเชื่อที่หลายๆ คนเคยเห็นในรูปของเรานี่เอง
ภาพโพสต์สวยๆ ของเพื่อนๆ และเสียงลือเสียงเล่าอ้างของมัน ทำให้เราอยากจะไปลองดูสักตั้ง
ก็ชวนสหายคนสนิทที่สุดในโลกวางแผนหาวันเวลาเดินทางกันไป
เส้นทางนี้ถือว่าโหดมากสำหรับมือใหม่ ไร้พลัง ไร้การออกกำลังกาย และไร้ความอดทนอย่างเรา
ระยะทางไปกลับ ประมาณ 6 ไมล์ หรือราวๆ 10 กิโลเมตร แต่ว่าตอนขึ้นเป็นทางชันนะจ๊ะ
เราออกเดินทางจากตีนเขาประมาณบ่ายโมงได้ คืออากาศอาจจะไม่ร้อนเหมือนที่ไทย แต่แม่งก็ไม่ธรรมดา
แน่นอนว่าระยะออกตัวก็ฟิต ตามประสา
แต่เดินไปสักครึ่งไมล์ได้
ปรากฏว่ามาเต็ม อาการหอบ หน้ามืด ใจเต้นเร็ว เหมือนจะเป็นลมล้มนอนมันให้ได้ตรงนั้น
สหายเราที่ค่อยๆ เดินเรื่อยๆ นำหน้าไปไม่ไกล ก็ต้องเดินกลับมาดู
เรานั่งแหมะลงไปแทบจะสิบห้านาทีได้ กลัวจะไปตายเอาจริงๆ ถ้าริเดินต่อ
แต่ว่าไหนๆ ก็ตัดใจมาแล้ว ก็ต้องเดินไปให้ถึงที่สุด (วะ)
ไม่น่าเชื่อว่าจากจุดที่เกือบจะเป็นลม
ร่างกายแม่งเหมือนดึงเอาพลังส่วนลึกที่ไม่เคยค้นพบมาก่อนออกมาใช้ว่ะ
ถึงอย่างนั้น ตลอดการเดินทาง เราก็ยังต้องแวะพักแทบจะทุก 20 นาที
มีการถามไถ่ว่า ไหวมั้ย หรือจะมาต่อวันหลัง ไม่ต่ำกว่า 5 ครั้ง
ถ้ามีใครเคยดู Simpson ตอน Are we there yet? ที่เด็กๆ คอยถามพ่อตอนไปเที่ยว
บอกไว้เลยว่าเราก็อาการไม่ต่าง สหายยังคงแซวอยู่จนทุกวันนี้
เดินเหนื่อยแค่ไหนก็เถอะ คอมันก็จะเงยตลอดเวลา
หาว่าไอ้หินก้อนนั้นมันจะโผล่มาให้เห็นเมื่อไหร่ นานเหลือเกินแล้ว
สุดท้ายเราก็ไปถึงจนได้
สหายเรา ถึงจะแบกเป้ใบใหญ่เดินนำหน้าเราไปตลอดทาง
หันกลับมาจิกมาเรียกบ้างอะไรบ้าง
พอไปถึงก็ยังดูสบายๆ
แต่เราสิ เหมือนหมาหอบแดดยังไงยังงั้น
เห็นหินแล้วเหมือนเห็นสวรรค์
คือมันเหนื่อยมาก มันโหดมาก มันร้อน
ตอนปีนขึ้นไปบนหินก็ทุลักทุเล
แต่เราก็โคตรภูมิใจ
ตั้งใจว่ากลับมาเราจะเขียนโน้ตถึงเรื่องในวันนั้นทันที
เพราะเราไม่ใช่คนที่จะทำอะไรแบบนี้ได้เลย
ตอนก่อนไป เราคิดว่าการได้ภาพสวยๆ บนหินนี่เป็นเรื่องง่าย
ที่ไหนได้ ไปถึงแล้วแทบจะไม่มีอารมณ์ครีเอทโพสต์ด้วยซ้ำ
จริงๆ ยังเสียดายอยู่ที่ไม่ได้นั่งอ้อยอิ่งดูวิวบนหินสักครึ่งชั่วโมง
สหายเร่งแล้วก็มีคนต่อคิวถ่ายรูปอยู่เรื่อยๆ เลย
ถ้าเราไปคนเดียว ไม่มีทางเลยที่เราจะได้รูปนี้กลับมา
ที่เราไปถึงหินก้อนนั้นได้เพราะ มีคนเดินไปเป็นเพื่อนเรา
การที่มีคนไปกับเราแล้วคอยลากคอยดึงเราขึ้นนี่ช่วยได้มาก
อีกอย่างคือวิวข้างทางมันสวย มันมีอะไรให้ดู (แม้หลายช่วงจะไม่มีอารมณ์ดูเลย)
มันมีลมพัดมาเป็นระยะ แล้วเราก็รู้ว่า เราไปถึงบนนั้นแล้วเราจะเจออะไร
ถ้าใครมีโอกาสได้ไปเที่ยวซานดิเอโก หรืออยู่ที่นั่น
เราแนะนำเลยว่า จูงมือคนที่คุณรักแล้วก็ไป Hiking ที่นั่นกันสักรอบ
จริงๆ แล้วคนอย่างเรา ถ้าจะอดทนมันก็ทำได้นะ
ตอนนี้เราต้องอดทนอย่างมากกับการรอคอย
อดทนมากจริงๆ แบบที่ไม่เคยพยายามมาก่อน
ตอนนี้เรารู้จุดหมายของเรา เรารู้ว่าเรารอแล้วเราจะได้อะไร
แล้วเรากำลังทำให้ระหว่างทางของเรามันเพลิดเพลินด้วย
(นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้มีทริปต่างๆ งอกขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วก็หางานหาอะไรทำตลอดๆ)
อีกอย่างนึงที่สำคัญมากเหมือนกัน
คือเราคิดว่าเรามีคนที่อดทนด้วยกันกับเรา
คิดไปเองมั้ยไม่รู้ แต่ถ้าหากวันนึงเรารู้ว่าเราต้องอดทนคนเดียว
เราคงไม่มีแรงเดินไปจนถึงจุดหมายแน่ๆ
ก็เป็นคนขี้เหงาอะ ไม่มีความอดทนอีกต่างหาก
คาดว่าอาการพวกนี้จะดีขึ้นในเร็ววันล่ะ
